مکتب اصفهان در معماری و شهرسازی،تحقق آرمانشهر دولت صفوی است.بر اساس این مکتب،شهر،مکانی برای‌ تجسم آرمانها و عقاید دولت صفوی و محلی برای حضور سمبلهایی بوده که علاوه بر نمایش قدرت دولت حاکمه، از جمله نمادهای هویت‌دهنده به شهر است.از مهمترین آنها باغها و فضاهای سبز شهری است که به نظر می‌رسد با هدف دستیابی به هویت پایدار برای پایتخت جدید صفوی طراحی شده‌اند؛از این رو،این مقاله در ابتدا با طرح اصول‌ طراحی پایدار و مکتب اصفهان و مقایسه این دو،به بیان همپوشانی اصول طراحی پایدار با اصول مکتب اصفهان در شهرسازی می‌پردازد؛سپس با تکیه به برخی اسناد تاریخی،به نقش عناصر طبیعی و باغسازی در شهر اصفهان و روند تبدیل شهر با ویژگیهای شهرسازی مناطق گرم و خشک به باغ‌شهر اشاره می‌نماید.قسمت بعدی مقاله به نقش‌ "مادی‌ها"در شهر صفوی و تأثیر آنها بر پایداری فضاهای سبز شهری که پایداری هویت جدید باغ‌شهر را برای‌ پایتخت جدید صفوی در پی داشت،اختصاص می‌یابد.در نهایت نیز این مقاله به بررسی ویژگیهای چهارباغ و شبکه‌ ارتباطی در باغ شهر جدید صفوی و تخریب آن در دوران معاصر می‌پردازد