با تأسیس سلسله صفوی در سال 907 قمری،عثمانی‌ها آن را به عنوان‌ رقیبی تلقی کردند که موجودیت آنان را تهدید می‌کرد و بیش از دو سده‌ حاکمیت صفویه،بین آنها کشمکش دامنه‌داری ایجاد کرد که پی‌آمدهای‌ ناگواری را برای دنیای اسلام به بار آورد. امپراتور عثمانی،دشمن مشترک و خطرناک ایران و اروپا محسوب می‌شد و هم‌دردی بین آنان،عاملی برای پیدایش این اندیشه گردید که هم‌گرایی‌ میان ایران و اروپا و جنگ‌های شدید و فرساینده هم‌زمان و مشترک با عثمانی،سبب شکست آن خواهد گردید.از طرف دیگر،ازبکان همسایه‌ شمال شرق ایران همیشه منتظر بهره‌برداری از هر گونه فرصت بودند.آنان‌ همین که صفویان را گرفتار جنگ یا در موقعیت ضعف می‌دیدند،به آنها می‌تاختند.بابریان نیز در انتظار فرصت بودند. در این مقاله،به طور اختصار مداخلات دولت‌های بیگانه و شورش‌هایی که‌ زمینه‌ساز تنش بین صفویه و عثمانی گردید،بررسی خواهد شد.نتیجه این‌ مقاله،از اهداف بیگانگان پرده برداشته،از فرقه‌های مختلف اسلامی و دولت‌های آنان می‌خواهد که در جهت وحدت و انسجام اسلامی گام بردارند و اقدامات و برنامه‌های سنجیده‌ای را در نظر گیرند.
noormags.ir