یکی از خاندان های محلی متنفذ و مشهور ایران، سادات سیفی قزوین است که نسب خود را به امام حسن(ع) می رساندند. سابقه ی حضور برخی از افراد خاندان در تشکیلات حکومتی به عهد ایلخانان می رسد، اما در عهد حکومت صفویه بعضی از آنان به مناصب عالی چون وزارت دست یافتند. دوره ی اول حیات سیاسی این خاندان در حکومت صفویه، از زمان شاه اسماعیل اول آغاز شد و تا سه دهه از دوران شاه طهماسب اول تداوم داشت. پس از آن که به این خاندان، به سبب تعصب مذهبی شاه طهماسب و وارد شدن اتهام تعلق خاطر برخی ساداتسیفی به تسنن، بی مهری شد و از حکومت رانده شدند، شماری به دربار اکبرشاه تیموری، حاکم مقتدر همند، پناهنده شدند. دامنه ی نفوذ و قدرت سادات سیفی مهاجر در دربار تیموریان هند به اندازه ی حکومت صفویه نبود، با این همه، موقعیت آنها در دربار تیموریان تا اواخر حکومت جهانگیر شاه، فرزند اکبر شاه ادامه داشت. در زمان شاه عباس اول زمینه ی احیای نسبی قدرت این خاندان در ایران مهیا شد و آنها برای مدتی کوتاه، دوره¬ ای دیگر از حیات سیاسی خود در حکومت صفویه را تجربه کردند. این پژوهش تاریخی، با روش توصیفی- روایی و تحلیلی، در صدد پاسخ به این پرسش است که نقش سادات سیفی قزوینی در تشکیلات حکومتی صفویه و دربار تیموریان هند چه فراز و فرودهایی داشته و این موضوع، متاثر از چه عواملی بوده است؟
دو فصلنامه «پژوهشنامه تاریخ های محلی ایران»،سال دوم،ش2،پیاپی 4،بهاروتابستان93