حمله غلزاییهای قندهار در سال 1135 هـ.ق به اصفهان، پایتخت دولت صفویه و سقوط این سلسله، آغاز یک دوره طولانی بحران در تاریخ ایران محسوب می شود. در این دوره که تا تشکیل دولت قاجاریه در سال 1210 هـ.ق. ادامه یافت، بنیان دولت مرکزی در ایران فرو ریخت و فرصتی فراهم شد تا مدعیان نوینی در گوشه و کنار کشور سر برآوردند. با این همه، در فضای جدید و با اینکه دولت صفویه از بین رفته بود، شاهد صفوی گرایی و استقبال مردم از افرادی هستیم که منتسب به آن خاندان بودند. این مقاله ضمن بررسی چگونگی این جریان، به بررسی پادشاهی شاه اسماعیل سوم صفوی به عنوان یکی از کسانی که ابتدا توسط سران بختیاری و سپس بزرگان قوم زند به شاهی برگزیده شد، می پردازد. در جریان این بررسی، ضمن پرداختن به دوره های مختلف پادشاهی اسماعیل سوم و پایان کار او، ضرورت مطرح شدن شاهی دیگر از خاندان صفویه در آغاز قرن سیزدهم هجری توسط آقامحمدخان قاجار بیان خواهد شد.