صائب کدام غبن به این رسد که ماداریم می و ساغر و تریاک می‌زنیماعتیار به مواد مخدر و سستی‌آور در دوره صفویه به صورت مشکلی جدی و خطر آفرین برای سلامت جامعه خود را نشان داد.این مواد در گذشته به صورت داروهای گیاهی و ترکیبی(پادزهر)و شادی‌آور در معجونها کاربرد داشته، و در شعر قبل از صفوی نیز به آنها اشاره شده است.اما از دوره صفوی به بعد به شکلی زیان‌رسان و سستی‌آور مصرف شدند و در جامعه باعث بروز انحرافات و آسیبهایی گشتند؛به گونه‌ای که ادبیات این دوره هم از تأثیر شوم آن دور نماند.تعدادی از ادیبان این دوره، از جمله شعرا به دام مصرف مواد مخدر گرفتار شدند، به طوری که بازتاب مصرف این پدیده جدید اجتماعی را در اشعار و تصویر سازیهای گویندگان دوره صفوی و سبک هندی می‌توان مشاهده کرد.دراین جستار سعی شده است ضمن بررسی تاریخی این پدیده اجتماعی، انعکاس آن در اشعار صائب، بزرگتری شاعر آن روزگار بررسی و تحلیل گردد. noormags.ir