اصفهان در عهد اسلامی چندین دوره ممتاز و درخشان در زمینه هـای علمـی و آموزشـی را پـشت سر گذرانده است . ایـن شـهر پـیش از آنکـه پایتخـت صـفویه شـود، مرکـز حکومـت آلبویـه و سلجوقیان بود و سالیانی چند در پرتو وجود وزیران دانشمند و ادب پروری چون صـاحب بـن عبـاد (م ٣٨٥ه هـ . ق) و ابوعلی سینا(م ٤٢٨هـ . ق) مجمـع فـضلا و ادبـا و دانـشمندان بـزرگ اسـلامی گردید. حضور این دانشمندان، شهر اصفهان را از مراکز مهم تبـادل افکـار و عقایـد فـرق گونـاگون اسلامی و پایگاه عظیم علوم و معارف و تعلیم و تربیت اسلامی کرد؛ به طوری که دانش پژوهـان از اقصی نقاط ممالک اسلامی به این شهر رویآورده، از محـضر فقهـا و محـدثان و علمـای برجـسته اصفهان کسب دانش و معرفت می کردند( انصاری در کتاب خود، طبقات المحدثین باصـبهان، نـام بسیاری از علمای اصفهان را ذکر کرده اسـت ).بـا انتخـاب اصـفهان بـه عنـوان پایتخـت در دوران صفویه ، این شهر مجددا مرکز تعلیم و تربیت ایران گردید و مورد توجه جویندگان علـم و معرفـت خصوصا طالبان علوم دینی واقع شد و استادانی در تمام علوم و فنون از دانش های دینـی گرفتـه تـا علوم عقلی و صنایع ظریفه و آثـار ادبـی و خـط و نقاشـی را بـه خـود جـذب کـرد. ایـن دوره از دورههای عالی و درخشان تعلیم و تربیت بوده و بر حمایتهای بی دریغ شاهان اصـفهان اسـتوار شـد که آثار آن سرتاسر ایران را فراگرفت و اثرش به ممالک دور نیز رسید. noormags.ir