تاریخ نگارى صفویه جنبه هاى منحصر به فرد خود را گسترش داده است، اما داراى ریشه هایى در سنت تیمورى شرقى است که مرکز آن در هرات بود. 1 بسیارى از مورخان صفویه تاریخ هاى اوایل تیمورى را به عنوان آثار قابل تقلید، مورد تحسین قرار داده اند. براى مثال، ابراهیم امینى، مؤلف فتوحات شاهى، نخستین 1427 م) - تاریخ صفویه (تألیف در سال 1531 م)، در مقدمه کتابش اشاراتى به ظفرنامه (تألیف 831 ق/ 28 شرف الدین على یزدى کرده است، همچنان که اسکندر بیگ ترکمان مؤلف عال مآراى عباسى انجام داده است. دیگر نویسندگان صفویه هم در محتوا و هم در چهار چوب از تاریخ تیمورى به عنوان الگو استفاده کرده اند. تأثیر ثانوى روى مورخان، سنت تاریخ نگارانه ترکمنى غربى است. نویسندگان صفویه رویدادهاى نخستین در غرب ایران را بر اساس منابعى مانند اثر ابوبکر طهرانى، تاریخ دیار بکریه و عال مآراى امینى تألیف فضل الله روزبهان خنجى اصفهانى، در تاریخ آق قویونلوها شرح داده اند. 2 در این سبک، بخش هایى از سبک تاریخ نگارانه تیموریان در شرق و هم ترکمانان در غرب در دست هاى مورخان صفوى با هم تلفیق شدند. با وجود این سوابق، صفویه به عنوان سلسله اى با ثبات حکومت مى کرد و تاریخ نگارى اش با ویژگى خاص خود رشد مى یافت.
پیام بهارستان / د 2، س 6، ش 21 / پائیز 13