آموزش و پرورش فرزندان، نخست در خانه و خانواده به صورت های تقلیدی و تلقینی از کهن ترین روزگار وجود داشته و به دلیل داشتن بار فرهنگی و ارزشی، نوزادان را برای زندگی در جامعه گسترده پرورش داده و بی تردید چگونگی اوضاع اجتماعی، در کیفیت و تحقق آن دخالت تان داشته است.
تکالیف آموزش و پرورش، در مسیر تحولات تاریخی اند اندک اندک جنبه نهادی یافته و بسیاری از وظایف آن از نهاد خانواده به نهاد خانواده به نهاد آموزش انتقال پیدا کرده است. در ایران عصر اسلامی، این نهاد برجسته که ریشه در فرهنگ ایران باستان و آموزش های دینی داشت، تطورات سریع یافت و جلوه ای درخشان در سراسر ایران زمین از خود نشان داد. پس از یورش های مغولان و لشکرکشی های تیمور، « نظام الملوک الطوایفی» در سراسر ایران زمین سایه گسترد، و نهاد حکومتی در بخش هایی از کشور، به طور مستقل استقرار یافت. اما فرهنگ ایرانی و نهادهای وابسته آن ( آموزش و پرورش) کم و بیش وحدت و همسانی خود را حفظ کردند. با روی کار آمدن سلسله صفویه، ایران از استقلال « ملی» برخوردار گردید. اما یگانگی پدید آمده، بیشتر حکومتی و زورمدارانه بود و نهادهای فرهنگی را بر پایه تشیع خاص قزلباش به خدمت خود درآورد و فرهنگ ( هنر و اندیشه و آموزش) توسعه و پیشرفت فقط در پاره ای عناصر مادی فرهنگ ( معماری و هنرهای تزیینی) چشمگیر شد.