نگارش تفاسیر آیات احکام مطابق فقه شیعه که از سده 2 ق آغاز شد با قدرت یافتن صفویان در ایران‌ به صورتی بی‌سابقه گسترش یافت.در این مقاله به تحلیل تأثیر فضای سیاسی، شرایط و نیازهای‌ اجتماعی عصر صفوی در رشد کمی و ویژگی‌های تفسیر نویسی فقهی عهد مذکور پرداخته شده‌ است. رسمیت یافتن مذهب تشیع در ایران به وسیله صفویان از اوایل سده 10 ق و احساس نیاز حاکمان به‌ وجود قوانین مدون عملی بر اساس فقه شیعه،باعث دعوت از عالمان شیعی خارج از ایران به ویژه‌ جبل عامل لبنان گردید.حضور و تأثیر فقهای مهاجر موجب پرورش فقهای مفسر به ویژه در نیمه‌ دوم روزگار صفوی شد. مطالعه سیر کمی تفسیر نویسی فقهی روشن ساخت که رویکرد بسیار ضعیف به تفسیر آیات احکام‌ در آغاز حکومت صفویان،به تدریج شدت پیدا کرده و در یکصد سال آخر عهد صفوی در اوج بوده‌ است.همزمانی گسترش اخباری‌گری با اوج‌گیری تفسیر نویسی فقهی در مدت زمان یاد شده بیانگر وجود ارتباطی مستقیم میان این دو پدیده معرفتی-دینی است.به گونه‌ای که تفاسیر فقهی این دوره‌ رنگ روایی یافته و می‌توان آن‌ها را شاخه‌ای از تفسیر نقلی دانست
noormags.ir